W pracy stosuję podejście integratywne tzn. łączę różne nurty psychoterapii – terapię ericksonowską, Gestalt, poznawczo-behawioralną, psychodynamiczną i systemową.  Przewodnią modalnością jest terapia ericksonowska i systemowa. Wykorzystywanie różnych kierunków psychoterapeutycznych pozwala mi zobaczyć i zrozumieć osobę wielowymiarowo oraz daje różnorodne możliwości pracy. Dbam o to, aby terapię dostosować do osoby (w terapii ericksonowskiej mówimy o „wejściu w świat klienta”) – jej doświadczenia życiowego, widzenia siebie i rzeczywistości, umiejętności i zdolności, sposobu komunikacji, do zgłaszanego problemu i ustalonych celów. Aktywnie towarzyszę klientom w poszukiwaniu, odkrywaniu i przyjmowaniu życiodajnych rozwiązań.

Pierwszy kontakt to tzw. konsultacja psychologiczna, która służy rozpoznaniu sprawy, z którą klient przychodzi, poszukaniu lub dookreśleniu obszaru zmiany czy celu, który chce osiągnąć oraz  ustaleniu formy dalszej pomocy. Może to być terapia indywidualna, małżeńska, rodzinna, grupowa albo wizyta u innego specjalisty np. innego terapeuty, lekarza czy seksuologa.

Pierwsze spotkania pozwalają rozpoznać klientowi to, jak czuje się w relacji z terapeutą, czy otrzymuje wystarczające zainteresowanie i zrozumienie, czy może mu zaufać i zdecydować się na dalszą współpracę, czy spotkanie z terapeutą wzbudza w nim nadzieję na poprawę, czy daje ulgę.  Odpowiedzi na te pytania są bardzo istotne, gdyż „dobra” relacja miedzy terapeutą i klientem jest fundamentem skutecznej psychoterapii. Terapeuta również odpowiada sobie na pytanie, czy chce i potrafi (biorąc pod uwagę swoją bieżącą sytuację  życiową oraz kompetencje zawodowe) pomagać danemu klientowi.

Faza konsultacyjna, w przypadku zdecydowania się na dalszą współpracę, kończy się kontraktem terapeutycznym, czyli ustaleniem realistycznych celów terapii, czasu jej trwania, częstotliwości spotkań, zasad płatności, odwoływania sesji oraz  kontaktu między spotkaniami. Ja również informuję klientów o metodach terapii jakie stosuję.

Co dalej?

Biorąc pod uwagę czas trwania terapii można mówić o psychoterapii krótkoterminowej (kilka lub kilkanaście spotkań) albo długoterminowej. Uogólniając, terapia krótkoterminowa dotyczy dwóch sytuacji; Pierwsza występuje wtedy, kiedy osoba doświadczyła  zmiany w życiu, która  istotnie zachwiała jej równowagę psychiczną. Klient potrzebuje odnaleźć się w nowych okolicznościach oraz uruchomić swoją zdolność do „zdrowej” adaptacji i szuka do tego pomocy z zewnątrz. Drugi przypadek ma miejsce wtedy, kiedy, pomimo potrzeby dłuższej pracy, klient ma ograniczone zasoby finansowe lub czasowe. Z kolei, terapia długoterminowa wiąże się z pracą nad zmianą  utrwalonego, przynoszącego brak satysfakcji lub cierpienie sposobu bycia w relacji ze sobą i innymi ludźmi. Proces „przekształcania siebie” jest czasochłonny, odbywa się mniejszymi i wiekszymi krokami i opiera się na budowaniu leczącej więzi z terapeutą.

Celem terapii indywidualnej są zmiany wewnątrz osoby, natomiast w przypadku psychoterapii rodzinnej (czy małżeńskiej) chodzi o zmiany w strukturze rodziny, w procesach komunikacji i sposobach rozwiązywania problemów między członkami rodziny oraz w zasadach budowania relacji wewnątrzrodzinnych i rodziny ze światem. Sesje terapii rodzinnej to spotkania terapeuty z całą rodziną lub jej podsystemami (np. małżonkami czy dziećmi).